Tess

Tess

Tess (17 jaar, Amstelveen)
,,Een vrouwelijke docent op school vroeg me in het bijzijn van de hele klas om mijn bloes omhoog te trekken, zodat mijn schouder niet langer bloot was. Niet voor haarzelf, maar omdat ze wist dat er (mannelijke) collega’s waren die moeite hadden met te veel bloot. Die zouden leerlingen dan niet meer aan durven kijken, bang om verkeerde signalen af te geven. Het voelt alsof jij de schuld krijgt van iets wat docenten helemaal niet zouden moeten voelen.”

Tientallen middelbare scholen in Nederland hebben regels over te blote kleding. Zo mogen leerlingen geen naveltruitjes, geen kleding die ‘ongepaste opmerkingen zou kunnen uitlokken’, of alleen kleding die ‘past bij de lichaamsbouw’ dragen (NOS, 2021).

Marlies

Marlies

Marlies (25 jaar, Leeuwarden)
,,Op mijn veertiende begon ik met gamen. Bij veel spellen had ik online contact met andere spelers, vrijwel altijd jongens en mannen. Vaak begon het vriendschappelijk, maar als ze eenmaal wisten dat ik een vrouw was, kreeg ik al snel verzoeken of ik intieme foto’s wilde plaatsen. Een enkeling stalkte me online en een ex-vriendje maakte me onder game-vrienden zwart nadat het uit was. Ook kreeg ik dick pics toegestuurd, werden er grappen gemaakt over mijn platte borsten of kreeg ik vrouwonvriendelijke opmerkingen over me heen zoals ‘vrouwen horen in de keuken’ als ik beter was in het spel.”

Bijna een derde (29 procent) van de 16- tot 18-jarige vrouwen werd in 2020 slachtoffer van online seksuele intimidatie (CBS 2020).

Marion

Marion

Marion (53 jaar, Borculo)
,,Ik wilde dat baantje bij Tivoli, maar dat betekende wel ’s nachts alleen door het park naar huis fietsen. Ik ben op een zelfverdedigingscursus gegaan. Deed mijn haar in een staart. Jas helemaal dicht, kraag omhoog. Sieraden deed ik af. Ik had twee flinke fietskettingen aan mijn stuur hangen. Ik ging zelfs een beetje mannelijk fietsen, de knieën naar buiten. Alles om maar voorbereid te zijn op die man die misschien uit de bosjes zou springen. En toch was daar altijd dat stemmetje: waarom ga je als vrouw nog zo laat alleen de straat op?”

Ruim 50% van de vrouwen vermijdt bepaalde plekken in de avonduren en 10% gaat de deur niet meer uit, uit angst voor seksueel geweld (Erasmus Universiteit Rotterdam, 2016).

Anouk

Anouk

Anouk (19 jaar, Hilversum)
,,Als we aan het zoenen waren en hij vroeg me make-up op te doen omdat hij me niet zo mooi vond zonder, dan deed ik dat. Als ik had beloofd dat we na een feestje seks zouden hebben, dan moest het ook gebeuren. Ook als ik op dat moment geen zin meer had, anders was het lullig. Mijn ‘nee’ gold niet als een ‘nee’. Ik was veertien, hij achttien. Ik dacht dat hij wist hoe een relatie hoorde te zijn en liet het toe.”

Eén op de twintig Nederlanders onder de 25 jaar vindt ‘met lichamelijk overwicht dwingen tot geslachtsgemeenschap’ van een vrouwelijke partner acceptabel. Van de 55-plussers vindt nog maar één op de honderd Nederlanders verkrachting van een vrouwelijke partner acceptabel (Atria en Blijf Groep, 2018).

Charlotte

Charlotte

Charlotte (28 jaar, Utrecht)
,,Toeteren, roepen, fluiten, ongevraagd naast je komen rijden. Het geeft een intimiderend en angstig gevoel als je ’s nachts van je werk terug naar huis fietst. Ik werd ook wel hoertje genoemd of er werden dierlijke geluiden gemaakt. Ik hield vaak de telefoon aan mijn oor, zodat het leek alsof ik aan het bellen was. Je wordt niet zo aangesproken omdat iemand gezellig thee met je wilt drinken. Alle respect is weg. De waarde van een vrouw is nergens te vinden in zo’n interactie. Mannen zouden zich eens moeten verplaatsen in hun eigen moeder, zus of dochter. Bedenken dat hen dit overkomt.”

Ruim de helft van de Nederlandse vrouwen (57 procent) houdt haar telefoon bewust bij de hand als zij alleen in het donker over straat gaat (Axis Communications, 2021).

Prelude

We vinden het normaal als vrouwen ’s avonds niet alleen over straat gaan of gewapend met telefoon en sleutelbos op de fiets stappen. De ongelijke machtsstructuren in de maatschappij zitten diep verstrengeld in onze cultuur en worden soms zelfs genormaliseerd.

Het is tijd voor verandering!
Vrouwen moeten zich veilig voelen, kunnen zijn wie ze willen zijn, aantrekken wat ze willen en veilig over straat kunnen gaan. ‘Prelude’ is een verkenning en opmaat naar een nieuw project. Een fotografische zoektocht naar gelijkwaardigheid, naar vrouwen die nog steeds alleen in hun eigen vertrouwde omgeving volledig zichzelf kunnen zijn, omdat het mannelijk perspectief nog altijd het wereldbeeld kleurt.

‘Prelude’ is serie over vrouwen die zich veilig voelen. Eigenlijk zoals de maatschappij zou moeten zijn; vrouwen die zich net zo vrij voelen als mannen. Maar het gaat ook over de buitenwereld van deze vrouwen, waar ze puur vanwege hun sekse een bepaalde behandeling krijgen of moet dealen met vooroordelen en vormen van geweld waar ze niet om gevraagd hebben. Veronique portretteerde vrouwen, jong en oud, uit heel Nederland en met verschillende achtergronden en elk met een eigen verhaal.

Met het delen van verhalen wil Veronique vrouwen in hun kracht zetten, pleiten voor een samenleving waarin veiligheid bespreekbaar is en meer bewustzijn creëren over onze gezamenlijke verantwoordelijkheid.

Prelude

We vinden het normaal als vrouwen ’s avonds niet alleen over straat gaan of gewapend met telefoon en sleutelbos op de fiets stappen. De ongelijke machtsstructuren in de maatschappij zitten diep verstrengeld in onze cultuur en worden soms zelfs genormaliseerd.

Het is tijd voor verandering!

Vrouwen moeten zich veilig voelen, kunnen zijn wie ze willen zijn, aantrekken wat ze willen en veilig over straat kunnen gaan. ‘Prelude’ is een verkenning en opmaat naar een nieuw project. Een fotografische zoektocht naar gelijkwaardigheid, naar vrouwen die nog steeds alleen in hun eigen vertrouwde omgeving volledig zichzelf kunnen zijn, omdat het mannelijk perspectief nog altijd het wereldbeeld kleurt.

‘Prelude’ is serie over vrouwen die zich veilig voelen. Eigenlijk zoals de maatschappij zou moeten zijn; vrouwen die zich net zo vrij voelen als mannen. Maar het gaat ook over de buitenwereld van deze vrouwen, waar ze puur vanwege hun sekse een bepaalde behandeling krijgen of moet dealen met vooroordelen en vormen van geweld waar ze niet om gevraagd hebben. Veronique portretteerde vrouwen, jong en oud, uit heel Nederland en met verschillende achtergronden en elk met een eigen verhaal.

Met het delen van verhalen wil Veronique vrouwen in hun kracht zetten, pleiten voor een samenleving waarin veiligheid bespreekbaar is en meer bewustzijn creëren over onze gezamenlijke verantwoordelijkheid.

Spreek je uit en deel je ervaring

Veronique pleit voor een samenleving waarin meisjes en vrouwen zich veilig voelen en zoekt naar verhalen hierover. Jouw persoonlijke verhaal, waarvan het belangrijk is dat mensen ze leren kennen.

Mail je reactie naar veronique@defirmajansen.nl.

Fotografie
Tess, Marlies, Marion, Charlotte, Anouk

Teksten
Journalist Joyce Huibers

Prints
Erik Fliek

Speciale dank
Marc Prüst, Bas Vroege, Andrea Werkhoven